Wat
Thierry Smits vertolkt in 1990 zelf deze eerste voorstelling, waarvan de titel bijna werkt als een verleidelijk oxymoron want het is moeilijk, zelfs bijna onmogelijk, om sierlijk te vallen.
De afstand wordt van meet af aan genomen met de resoluut elegante en vaak gekunstelde esthetische tendensen van bepaalde dansvormen die de verschillende thema’s benaderen met het oog op het respecteren van criteria van harmonie. Net zoals bij alle andere artistieke vormen van expressie, heeft dans het privilege om verwarring, terreur en geweld te tonen zonder valse schijn en het is op deze weg dat het stuk ons meeneemt. De dramaturgie van deze solodans, uitgevoerd op een vierkant stuk zand van vier meter op vier, is gebaseerd op de mythe van Icarus en bestaat uit drie delen: het labyrint, de vlucht en de val. Het is een moeizame zoektocht naar vrijheid die belemmerd wordt door de zandgrond waarvan de instabiliteit de danser dwingt om tevergeefs te zoeken naar een evenwicht dat steeds wegzinkt. Visueel zorgt deze ontdekking voor een opéénvolging van sprongen en vallen op muziek met een intens en stevig ritme, gevolgd door armbewegingen en een zoektocht naar evenwicht die constant in gevaar gebracht wordt, met op de achtergrond het geluid van koperblazers. Tot slot loopt het af met een gehallucineerde en uitbundige draaiing, die de danser uitvoert terwijl hij zand rondstrooit. De ultieme indruk is die van een duizelingwekkende, wervelende verwarring zonder einde.
DATE | CONTENU |
---|