Wat
Zoals de titel ervan aangeeft is het werk Soirée Dansante enkel voorbehouden aan dans en dit bewust zonder enige vorm van dramaturgie of scenografie. De mise-en-scène is voorzien voor zeven dansers/danseressen en toch zien we ze pas allemaal samen verschijnen in het laatste deel dat een meer mystieke context oproept.
Tijdens de rest van het stuk treden ze steeds met een viertal samen op, dat brengt een drukkende en angstwekkende energie over, vervolgens in duo in volledige rust en tederheid om dan te evolueren naar een getikt trio, onmiddellijk overgenomen van “Surprise”.
Het eclecticisme wordt bekeken vanuit een visueel oogpunt met meerdere verwijzingen naar verschillende artistieke en culturele tradities, waarin we onder andere Egypte, het hindoeïsme, de schilderkunst van Miró en het universum van kinderspeelgoed terugvinden. De muzikale aankleding is ook geladen en divers, gaande van klanken die angst, depressie en benauwdheid opwekken tot variété-muziek, die natuurlijk lichter en oppervlakkiger is, maar tegelijkertijd ook ongepast, om zo een gevoel van onbehagen achter te laten waarbij men schommelt tussen ironie en ontsteltenis. Het geheel zorgt voor verrassingseffecten, die nog worden versterkt door de kostuums en de lichteffecten, die de enige elementen zijn om te verdoezelen dat er geen scenografie is en zo volledig voorrang geven aan de choreografie.
DATE | CONTENU |
---|