Zonder dwingend te zijn, is de dramaturgie gebouwd rond deze beeldende kunstenaars bij wie het lichaam een belangrijke uitdaging was, het was tegelijkertijd een object van driften, frustraties, een bindmiddel voor gejubel en bedroefdheid en ook hun favoriete onderwerp. De voorstelling gaat op verkenning rond het fysieke van de mens en doet dat op heel andere manieren dan wat deze artiesten hebben gedaan: eerst een bijna klassiek, fotografisch en realistisch beeld, daarna een resoluut barokke creatie en om te eindigen met een versnipperde en gefragmenteerde perceptie. Naast de kostuums, de opmaak en de verlichting, verrijkt ook de scenografie het thema van de kunstmatige gekunsteldheid, die verrassend genoeg contrasteert met de choreografie die intens geconcentreerd is op de lichamelijke aanwezigheid zonder beïnvloed te worden door wat er zich rondom haar afspeelt. Ook de muziek, gelijktijdig gecomponeerd, wordt geplaatst op de delen waarvan de sequenties zonder haar steun werden ontwikkeld.