Zijn engagement is des te ferventer dat hij met vastberadenheid opnieuw op het podium stapt in Dionysos’ Last Day, nadat hij geen belangrijke verschijningen deed sinds La Grâce du Tombeur en zichzelf zag als een slechte danser. Des te meer misschien door het besef dat de technische kwaliteiten, het meesterschap over de bewegingen en de virtuositeit die hij vereist van zijn jonge en opmerkelijke vertolkers, voor zijn eigen lichaam niet langer haalbaar zijn. Tegelijkertijd waren de afstand tot de fysieke praktijk en de erkenning als choreograaf voldoende groot, dat hij geen dwaze ijdelheid dient mee te slepen.

Zo neemt hij terecht de rol op zich van degene door wie de dans gebeurt. Op een podium waar de artiesten op diverse manieren verhinderd worden – één van hen blijft letterlijk plakken aan de grond gedurende het hele spektakel -laat hij de dans opnieuw geboren worden uit de malaise waarin het vast zit, met andere woorden is de vraag of dans nog een recht heeft in een ontmoedigende culturele omgeving waarin men vaak spreekt over “contradans”.

De repliek van Thierry Smits, onder de vorm van zeven dansers, is dus een absolute ode aan de catharsisnood om te dansen en om te zien dansen. Dit wordt naar het hoogtepunt gebracht in Stigma, waar de dans, eindelijk bevrijd van elke belemmering en van de ijdelheid van de retorische vragen over de gegrondheid van zijn uitgelaten opkomst, zich volledig uitdrukt in de urgentie van de revalorisatie en in de flitsen van de fantastische uitvoering. Die Kunst der Fuge van Johann Sebastian Bach werd als muzikale ondersteuning gekozen na de uitwerking van het stuk.