Pers

Zo sober Ice was, zo overladen is Fluid Mechanics, de choreografie op de lente. Met dezelfde Benjamin Bac, Lucius Romeo-Fromm, Michael Sears en Erica Trivett als krachtige, lenige en esthetische dansers. Langzaam ontwaken zij uit hun winterslaap, wassen hun zwarte armen, trekken hun zwarte T-shirts uit. De andere kledingstukken volgen snel. In deze lentebeelden kruisen ontluikende lentekriebels en het offer voor de lente elkaar, de ene keer naar elkaar knipogend en uitdagend, de andere keer licht dreigend, maar steeds speels. In de winter overheerste de thanatos, in de lente de eros, maar toch met een onlosmakelijke ondertoon van thanatos, zoals ook de winterse dood niet zonder liefde kan. De drie mannen en de ene vrouw lopen, huppelen, bewegen gracieus in het begin veel naakt rond, dagen elkaar uit, showen zich voor het publiek, koketteren vooral met zichzelf, wentelen zich in narcisme. Ze spreken sec en helder zinnen uit de tekst die Peter Verhelst voor deze productie schreef. Over liefde, over de eerste kus, de ontmoetingen in de nacht tussen de man en de vrouw. Dartel, speels, broeierig. Smits liet zich inspireren door de Tuin der Lusten van Jeroen Bosch, en vaak zie je de dansers zich als Bosch-figuren gebocheld voortbewegen en kronkelen. Tegelijkertijd heeft de voorstelling ook een hoog Matisse-gehalte (de kring dansende vrouwen in het blauw). Rood, geel, groen zijn even belangrijke kleuren in deze tuin der lusten, waarbij het lichaam van tepel over oksel tot vagina al dan niet uitvergroot op scherm getoond wordt, en waarin pluimpjes dwarrelen en in het schaamhaar gestoken worden. Het spel der knikkers wordt gespeeld, waarna uit de harde knikkers vloeistoffen kunnen stromen. Af en toe gaat de voorstelling heerlijk over de schreef, en is het dolgedraaide camp, een andere keer is ze weer heel sober, zelfs sacraal. (zeker vanop de afstand waarvandaan ik het podiumgebeuren aanschouwde). Vivaldi klinkt nog fragmentarisch, de vioolklanken zijn uit elkaar gespat. Het merendeel van de geluiden zijn de mechanische industriële klanken uit het geluidsdecor van Maxime Bodson. Tegen het einde aan bewegen de dansers zich op de golven van een trage sombere melodie die meermaals herhaald wordt. De melancholische ondertoon wordt scherper en sterker. Fluid Mechanics draait om seks, met expliciete lentekriebels en vloeistoffen die ervan afdruipen. Het uitspuwen van aardbeien kondigt de zomer aan. Seks, allemaal goed en wel, maar wat dan? Met die existentiële eenzaamheid blijf je wel alleen achter.

Tuur Devens

Een andere tijd, andere plaats, andere seizoen! Deze keer nodigt de choreograaf u uit in het Varia theater voor de lente. Hier krijgt hij de smaak terug te pakken voor naaktheid, seks (alle seksuele voorkeuren inbegrepen) en voor « camp » beelden (eg., gay subcultuur), die paar zachtjes uitdagend of dubbelzinnige accenten niet te vergeten. Het geheel is gekruid met een schouwspel dat ronduit kitsch of ‘on-the-edge’ is. Hieraan toegevoegd, een troebele tekst van Peter Verhelst, een fototoestel, veren, water, honing,... Er meer over vertellen, in detail gaan, zou het plezier van de verassing bederven. Want hier is een stuk dat u meesleept in een 100% scenische schimmenspel waar richtingsveranderingen en bijna tegenstrijdige, op elkaar geplaatste beelden (somber, dwaas, poëtisch, seksueel, sensueel...) in overvloed aanwezig zijn. Het is heel duidelijk: de lente volgens Thierry Smits is seks, trash ‘n’ chaotisch! Eveneens in hoge mate barok. Zeker héél ver van de clichés van deze stijl, maar barok ondanks alles... Wat betreft Vivaldi, hij is duidelijk meer aanwezig dan in ICE, zelfs al wordt hij nog steeds eerbiedig ‘verbrijzeld’ door Maxime Bodson. Duivels verrassend dit alles.

OH, Zone 02, 09.05.07

Tour