De dwingende scenografie, met een hellende plank, maakt deze indruk nog sterker door het menselijk vlees voor te stellen alsof het op een slagersblok ligt of op een dissectietafel. De anatomische afbeeldingen van Vesalius zijn trouwens exact één van de inspiratiebronnen voor deze productie, net als de veertien staties van de kruisweg, waarbij telkens ook het accent wordt gelegd op het lijdende lichaam van Christus en zijn onvermijdelijke dood. We vinden hier de thema’s terug die Thierry Smits nauw aan het hart liggen: het lichaam, de mannelijkheid, de doodsstrijd en de dood en… bepaalde noties gelinkt aan het christendom, dat de westerse wereld sterk heeft getekend, of iemand nu gelovig is of niet.

Deze referenties hebben echter voornamelijk een visuele betekenis en er zijn geen verdere verwijzingen naar Vesalius of naar het christendom in de voorstelling die zich afspeelt in een sober decor en op een muziekachtergrond die geluiden, schokken en gepiep oproepen die men ondergaat als iemand een fabriek binnengaat. Het luide volume vereist een bijkomende investering van de kijkers, want hun lichaam wordt doorkruist door trillingen.