Wat
De mythe van Faust, in zijn folkloristische interpretaties en in het stuk uit de XVIe van Christopher Marlowe, ligt aan de basis van deze voorstelling die werd gemaakt in juni 1994 in het Théâtre de la Balsamine. De choreografie blijft beslist ver weg van de dramaturgie die Thierry Smits soms dwingend vindt.
Met L’Âme au Diable laat hij de vrije loop aan zijn verlangen naar dansen en meer letterlijke expressie van de homoseksuele driften, die de relatie tussen Faust en Mephistopheles op ideale wijze toelaten. In dit opzicht blijft hij echter putten uit de taal van de klassieke, moderne, hedendaagse, etnische en folkloristische technieken, die hij vrijwillig, bijna op cynische wijze, mengt zonder rekening te houden met de vormelijke of morele conventies. De virtuositeit van de dansers laat toe dat hij zijn ontdekking vrij kan uiten en hij gaat zelfs tot in het extreme in scènes waar de erotische betekenis soms als verontrustend kan worden gezien, misschien zelfs provocerend. De drie onderdelen die het stuk vormgeven zijn conform de ontwikkeling van de mythe en roepen het afgesloten pact tussen Faust en Mephistopheles op, de zeven hoofdzonden waaraan ze zich met veel plezier overgeven en de hel waaraan ze zich beiden wijden. De vertolkers, haast onderling inwisselbaar, bij hun zoektocht naar plezier gekenmerkt met een doodsvonnis, worden opgeslokt in een uitputtende prestatie van een “lange wervelende doodsstrijd” die hen uitgeput achterlaat plakkend aan de vloer in hun zweet. In veel opzichten is de voorstelling een manifest van de camp-gevoeligheid, dat een kenmerk is van veel werken die gemaakt worden door homoseksuele artiesten, waarbij artificiële esthetica, overdreven theatraliteit, zwarte ironie en frivole humor met elkaar verweven worden.
DATE | CONTENU |
---|