Deze keer zorgt zelfs de thematiek ervoor dat Thierry Smits zich kan concentreren op de vorm, zonder daarbij zijn voorkeursonderwerpen te laten vallen: seks, verlangen en geweld die worden ontdekt door middel van de chromatische verschillen. Deze stemmen dus overeen met 7 scènes, ondersteund door lichtspel dat de respectievelijke kleurnuances bevat. Elk deel stelt een andere perceptie van het lichaam voor, ofwel evolueert het alleen, ofwel wordt het opgenomen in een geheel aan bewegingen waarbij gezocht wordt naar harmonie en synchronisatie door middel van ritmes gemaakt door een groep die klassieke instrumenten bespeelt. Onder de artiesten zit een acteur die alles voordraagt en deelneemt aan de dans, terwijl de andere vertolkers daarentegen, die soms acrobatische kunsten uitvoeren waarbij het lijkt alsof de ledematen ontwricht worden, zich ook wagen aan het zingen en het voordragen van teksten. Het bizarre en fascinerende eclecticisme van het stuk vloeit ook voort uit persoonlijke betrokkenheid van alle artiesten op het podium. Ze hebben improvisaties kunnen voorleggen, die toch met heel veel discipline in scène worden gezet.

Theater, muziek en dans worden gecombineerd, bijeengebracht, vullen elkaar aan of stellen zich in dienst van het woord om tot een volledige performance te komen waarbij de choreografie, ondanks alles, toch meester blijft over het kleurenspel: rood staat voor brutaliteit, opgewondenheid en misdaad; oranje roept energie, beweging, circulatie en interactiviteit op; geel doet denken aan lijden en dwaasheid; groen stelt de tegenstelling voor tussen organisatie en structuur enerzijds, en uiteenvallen en ontwrichting anderzijds, tot gruwelijkheid en horror toe; blauw roept indrukken van onpeilbare ruimte op, vlotheid en onveranderlijkheid; indigo zorgt ervoor dat er een vorm van sereniteit en vrede gevonden kan worden, terwijl violet ervoor zorgt dat er opnieuw naar geweld en irrationaliteit van bepaalde vormen van macht geneigd wordt.

De performance op het einde volgt geen andere logica dan de logica, uitermate intuïtief, die gevoelens linkt met kleuren om tot een resultaat te komen waarbij de vormelijke perfectie van bepaalde werken zorgt voor verbijstering en betovering.