De dansprestatie evolueert traag van lusteloosheid naar bezetenheid en van ingetogenheid naar provocatie in een sokkel gevuld met een witachtig en viskeus vocht. Het publiek dat een witte schort krijgt om de voorstelling te volgen, maakt deel uit van de scenografie, net alsof het deel uitmaakt van het personeel van een laboratorium en kan als een gluurder dit ondefinieerbare wezen observeren. Er wordt geschommeld tussen een gevoel van onbehagen en fascinatie voor dit gevangen en voorbestemde wezen, half volgzaam, half rebels, zonder toegevingen.