Want achter de spiegel is alles inderdaad omgekeerd, alles is vervormd of is anders en in het bijzonder de conventionele morele waarden. In deze sarcastische droomachtige omgeving gebeurt niets normaal, noch beantwoordt het aan de verwachtingen van een magische en betoverende wereld. We zitten heel veraf van de visie van Walt Disney, en tegelijkertijd, een stuk dichter bij die van de kinderen zelf, zowel schalks en cynisch, maar ook niet twijfelend om wreed te zijn, zonder gemoedstoestand, en om de slechtste grappen te overwegen. De zeven dansers/danseressen belichamen elk op hun beurt het personage van Alice, wat van bij het begin zorgt voor verwarring over het geslacht, die door Thierry Smits nog wordt benadrukt met brutaliteit en uitbundigheid. De achtergrondmuziek draagt bij tot de ontwrichting van normen en gedragsregels, waarbij de kinderen heel braaf moeten zijn, door het toneel te overspoelen met punkmuziek en het Zwanenmeer van Tsjaikovski te mishandelen. De psychoanalytische analyses worden gehuldigd bij de vertolkingen, die trouwens bijzonder goed het universum van Lewis Carroll vertalen, dat zowel grappig, als verontrustend is.