Wat
In deze choreografie geeft Thierry Smits uitdrukking aan de nostalgie en het gevoel van verlatenheid die verbonden zijn met onze wereld in crisis, waarin het moeilijk is om zich voor te stellen hoe de toekomst eruit zou kunnen zien, zozeer zelfs dat ze geteisterd lijkt te worden door wat we aan het verliezen zijn, te beginnen met de hoop.
Het stuk sluit zich echter niet op in een duistere en wanhopige visie op wat de toekomst zou kunnen zijn, dankzij de actie van de zeven dansers die op het podium worstelen om de valkuilen te ontwijken die langs hun pad verspreid liggen en die worden voorgesteld door verontrustende, bewegende en dreigende lichtgevende zuilen die kunnen worden waargenomen als andere dansende entiteiten. De virtuoze vertolkers geven uiting aan hun ontreddering, maar ook aan hun vasthoudendheid, op muziek, gespeeld door musici op het podium, die hen zowel draagt als inspireert. Ze evolueren naar wat kan worden beschouwd als een utopisch einde en een herontdekte vrijheid.
DATE | CONTENU |
---|