Wanneer de polyptiek in zijn geheel wordt voorgesteld, is het de lente die zich het eerst aankondigt met Fluid Mechanics en het bruisen van de natuur en de lichamen, gevolgd door Tan, de verbranding van de zomer, dan Moss & Mold, de ontbinding van de herfst, en ICE sluit de reis af met de dodelijke beet en de kwelling van de winter.

Voor deze belangrijke productie duikt Thierry Smits bewust in de wereld van multimediale performance-installaties en intensiveert hij het gebruik van schermen, projecties, lichten, geluiden en accessoires, die even divers als onverwacht zijn, maar die allemaal een bepaald idee van de seizoenen in hun metaforisch potentieel met menselijk leven dat geboren wordt, bloeit, verdort en sterft, benadrukken.

ICE voert ons mee naar de koude, stille en pijnlijke wereld van de winter die de dood aankondigt. De lichamen van de performers komen in een vorm van inertie terecht die wordt weerspiegeld in het wit van de sneeuw en het zwart dat een voorbode is van de uiteindelijke verzwelging, de black-out. Het ijs dat de levensimpulsen gevangenhoudt en bevriest, illustreert de stijfheid van de spieren en geeft aanleiding tot een prefiguratie van het balsemen. Het meest dramatisch intense moment van het stuk is echter de doodsangst die tot uiting komt in de voorstelling van de geheel in het wit geklede danseres, die haar wanhopige bewegingen telkens onderbroken ziet worden en haar lichaam steeds verder besmeurd ziet worden door de andere artiesten, wier handen bedekt met een dikke, kleverige, zwarte teer haar aanvallen en vernietigen.