Verre van een best of van narcistische of nostalgische herhalingen, verkent hij door middel van een tiental gedanste en/of performatieve handelingen de ontmoeting van zijn lichaam met evenveel minimalistische hulpmiddelen die zijn onttrokken en gerecycleerd uit zijn creaties of uit wat hen inspireerde. Deze fragmenten, objecten, lichten en kostuums, opgesteld als een installatie van werkplaatsmateriaal dat wacht om op het podium te worden geactiveerd, vormen een intrigerend pretpark, een “behendigheidsparcours” dat een bron is van humoristische of meditatieve metamorfoses. Zwarte leren tassen, een tafel op wielen, gekleurde neonlichten, maar ook hangende microfoons, een mobiel videoscherm… dit alles zijn “madeleines” voor het trouwe publiek, voor iedereen omgevormd tot nieuwe confrontatieringen van de impulsen van het lichaam om deze te confronteren met de entropie die hen bedreigt.